پاسخ ناصر نادري به حضور كتابي از داوران در جشنواره غني‌پور
خبرگزاری فارس: روال جشنواره‌ها این است که نباید آثار داوران در حوزه خودشان داوری شود، اما کتاب «یک اسم و چند قصه» با توجه به اینکه ناصر نادری و راستی به عنوان نویسنده هم در این مجموعه حضور دارند این اتفاق نیفتاده است .
خبرگزاری فارس: پاسخ ناصر نادری به حضور کتابی از داوران در جشنواره غنی‌پور
به گزارش خبرگزاری فارس، ناصر نادری به قلم خودش متولد بهار 46 در تهران و دانش آموخته فلسفه و حکمت اسلامی تا کارشناسی ارشد.بیشتر سال های عمرش کتاب نوشته و چاپ کرده است. به عضویت در شورای نویسندگان مسجد جواد الائمه(ع) و شاگردی امیرحسین فردی افتخار می‌کند. کودکان و نوجوان را عمیقا دوست دارد و آرزو می‌کند آن‌ها، فردای ایرانیان را امروز و دیروزش بسازند .
وی همچنین در دوازدهمین دوره جشنواره شهید حبیب غنی پور به عنوان داور بخش کودک نیز حضور داشته است. در حاشیه این جشنواره با او به گفت و گویی کوتاه نشستیم .
در صحبت‌های اخیرتان ذکر کردید که امسال هیچ کتابی نبوده است که صد در صد با نگاه ویژه جشنواره هم راستا باشد. منظور تان از این نگاه ویژه چیست؟
البته این برداشت گروه داوران و تلقی خود من بود و شاید نتوانیم آن را به نظرات همه دوستان تعمیم دهیم. ما در جشنواره شهید حبیب غنی‌پور، علاوه بر شگردهای ادبی و تکنیک‌های نوشتاری برای تار و پود معنایی نیز اهمیت زیادی قایلیم. شاید برخی این را نپسندند ولی ما ادبیات را در خدمت ایدئولوژیمان می‌خواهیم. در واقع، دوست داریم که در عین بیان نو و زبان خیلی ساده و روان بتوانیم مفاهیمی را القا بکنیم. در آثار امسال، ارائه برخی از مفاهیم که جز اولویت‌های امروز زندگی کودک و نوجوانند و یا انتقال برخی از جلوه‌های زیبا و عمیق میراث فرهنگیمان مثلا در حوزه مفاهیم انقلاب و یا فلسفه شهادت و یا علاقه‌مندی به میهن، کمرنگ بود. البته جلوه گری در حوزه خلاقیت فراوان دیده می‌شود ولی ای کاش ما برخی از مسائل آموزنده و تامل آفرین را برای کودکان –البته به تناسب ذوق و احساس و اندیشه وی- مطرح بکنیم. شاید طرح این مسائل برای گروه خردسال لزومی نداشته باشد. اما برای کودکان امکانش هست. من احساس می‌کنم ما کودکانمان را خیلی کودک دیده‌ایم. داستان های ما فقط برخی لایه‌های از مخاطب را قلقلک می‌دهد .
اشاره کردید به کودک و خردسال. فکر می کنید آثار امسال از نظر کمیت و کیفیت به حدی رسیده که بشود حوزه های کودک و خردسال را به دو بخش مجزا تقسیم کرد ؟
البته خردسال به نوعی جز دوره کودکی حساب می‌شود. شاید بتوانیم آغاز دوره کودکی را خردسالی بنامیم. درمیان کارهایی که به مراحل نهایی رسیدند، آثاری وجود دارد که حال و هوای خردسال دارد و قطعا امسال جشنواره از بین آثار برگزیده، از بخش خردسال هم چهره‌هایی دارد. با این که آثاری از این دست، یعنی با حال و هوای خردسال کم بود، ولی به نظر می‌رسد که یک جریان خوبی در این چند سال اخیر به وجود آمده است که خردسال نویسی را در ویترین کارها قرار داده است و این به نظرم پدیده خوبی است .
جشنواره چه سهمی در معرفی این نوع آثار دارد؟
تلاش ما معرفی این مسئله به جامعه فرهنگی و نشر امروز ایران است.در واقع، جشنواره به نوعی نقش حمایتی و روشنگری در جامعه دارد .
روال جشنواره به صورتی است که نباید آثار داوران در حوزه خودشان داوری بشود، اما راجع به کتاب «یک اسم و چند قصه» با توجه به اینکه خود شما و آقای راستی به عنوان نویسنده هم در این مجموعه حضور داشتید ، این اتفاق نیفتاد. چرا؟
در مرحله اول به جز من البته، باقی دوستان نبودند و در مرحله نهایی که آقای راستی هم حضور داشتند، ما در بین خودمان هم راجع به این موضوع تشکیک کردیم. در این مرحله، پیشنهاد من این بود که دو تا از دوستان دیگر هم این کارها را ببینند و نظر بدهند. ولی در مجموع با تاکیدی که خود آقای حسینی داشتند(با توجه به اینکه خودشان ذی نفع نبودند) و با توجه به صحبت‌های دوستان به این نتیجه رسیدیم که چون مجموعه «یک اسم و چند قصه» حاصل یک کار جمعی است و تالیف فقط من و آقای راستی نیست،در صورتی که کنار گذاشته شود، اجحاف در حق دوازده نویسنده دیگر این کار بود. پس این کار به مرحله نهایی رسید. البته در برخی از کتاب‌های این مجموعه، نه بنده و نه آقای راستی، قصه‌ای نداریم. با این وجود، تمام سعی‌مان را برای ملاحظات اخلاقی و حرفه ای کرده‌ایم .
جریان ادبیات کودک امسال را چه طور ارزیابی کردید؟
داوری از بین کارهایی بود که در سال 90 تولید شده است. به نظر من کارهای قابل اعتنایی وجود داشت و همچنین به نظر می‌رسید که بعضی از ناشرها، سهم کودک و خردسال را جدی‌تر گرفته‌اند و این قابل تقدیر است. به عنوان مثال در بخش کودک، مجموعه کتاب‌های نارنجی به مرحله نهایی رسیده ست که جدا از نویسندگانی که آن را تالیف کرده‌اند ،تصویرگری‌های بسیار خوبی نیز دارد. این نشان می‌دهد که ناشران در ارائه یک کار خوب، اهتمام بیشتری می‌ورزند. ضمن اینکه عنصر خلاقیت و سرگرمی در آثار بسیار دیده می‌شد. در واقع کارها، به فضای کودک و جذابیت‌های این مخاطب نزدیک شده است. اما در این میان نکته‌ای که نگران کننده است، تکراری بودن چهره‌ها در این حوزه است. در واقع، کار خوبی که نویسنده‌اش هم تازه باشد، کم می‌بینیم .
شاید هم نویسنده‌های دهه 60 کودک به نوعی دوباره در دهه 90 زندگی دوباره پیدا کرده‌اند اما ای کاش در کنار این افراد شایسته، چهره های جدیدی هم دیده می‌شد. این نشان می‌دهد که ما در جذب چهره‌های جدید و جوان غفلت کرده‌ایم .